एक सिंड्रेला नावाची सुंदर सुस्वभावी मुलगी होती. तिची आई लहानपणीच देवाघरी गेली होती. म्हणुन तिच्या वडिलांनी दुसरे लग्न केले. तिच्या सावत्र आईला सिंड्रेला मुळीच आवडत नसे. सिंड्रेलाला दोन सावत्र बहिणी होत्या. 

तिची सावत्र आई त्या दोन बहिणींचेच नेहमी लाड करायची, आणि सिंड्रेलाला मात्र खुप त्रास द्यायची. स्वयंपाक, घराची साफसफाई, कपडे धुणे, भांडे घासणे असे घरातले सगळे काम सिंड्रेलाला करावे लागायचे. तिला कपडे सुद्धा जुनेपुराणे घालावे लागायचे. 

सिंड्रेलाची सावत्र आई आणि तिच्या सावत्र बहिणी मात्र छान नवनवे कपडे दागिने घालुन मिरवायच्या आई मजेत राहायच्या. आईचे बघुन त्या बहिणीसुद्धा सिंड्रेलाला त्रास द्यायच्या. काम करून करून सिंड्रेला नेहमी थकलेली असायची, तिचे कपडे मळलेले असायचे, त्यामुळे बहिणी तिला खुप चिडवायच्या. स्वतः छान तयार होऊन तिला वाकुल्या दाखवायच्या. पण म्हणुन सिंड्रेला त्यांच्याशी कधी वाईट वागली नाही. 

एक दिवस त्या राज्यातल्या राजकुमाराने एक आलिशान मेजवानी आयोजित केली. त्या मेजवानीसाठी राज्यातल्या सगळ्या तरुण मुलींना आमंत्रित केले गेले. राजकुमार लग्नाचा झाला होता. याच मेजवानीमध्ये आलेल्या एखाद्या मुलीसोबत तो लग्न करणार होता. 

सिंड्रेलाच्या सावत्र आईने आपल्या दोन्ही मुलींना छान तयार केले, नवीन कपडे आणि दागिने घातले. 

राज्यातल्या सगळ्या तरुण मुलींना बोलावले म्हणुन आता आपल्याला जायला मिळेल असे सिंड्रेलालाही वाटत होते. त्यामुळे तिला मेजवानीला जायची उत्सुकता होती. 

सिंड्रेलाला कधी तिच्या आईने कोणाकडेही मेजवानीला नेले नव्हते. तिने राजकुमाराला कधी पाहिले नव्हते. पण राजमहाल पाहायला मिळेल, छान जेवण मिळेल, रोजच्या कामाऐवजी थोडा बदल होईल म्हणुन ती खुश होती. एरवी तिला घरातले उरलेसुरले शिळे अन्नच खावे लागायचे. 

सिंड्रेलाने आपल्याकडे असलेल्या जुन्या कपड्यांपैकी त्यातल्या त्यात बरे स्वच्छ दिसणारे कपडे घातले. तिच्या सावत्र बहिणींचे तिच्याकडे लक्ष गेले. स्वतः तयार होताना त्या मुद्दाम सिंड्रेलाला खिजवायला आईला म्हणाल्या.. 

“आई, राज्यातल्या सगळ्या तरुण मुलींना बोलावलंय म्हणजे सिंड्रेलाला पण मेजवानीला जाता येईल का?”

आईने तुसडेपणे उत्तर दिले. “छे. राजकुमाराने लग्नासाठी मुली बघायला म्हणुन मेजवानी आयोजित केली आहे. तो काही असल्या मळक्या कपड्यातल्या मोलकरणीशी लग्न करणार आहे का? तिचा हा अवतार पाहुन तिला कोणी आतही घेणार नाही. काही गरज नाही सिंड्रेलाला मेजवानीला जायची. सिंड्रेला तु आपल्या कामाकडे लक्ष दे.” 

सिंड्रेलाला हे ऐकुन खुप वाईट वाटले. तिच्या बहिणी बग्गीत बसुन निघुन गेल्या. सिंड्रेला घराच्या मागे एका झाडाखाली जाऊन रडत बसली. 

तिचे रडणे ऐकुन एक परी तिथे आली. तिने सिंड्रेलाची चौकशी केली. तिच्याबद्दल ऐकुन परीला वाईट वाटले. ती म्हणाली. “रडु नकोस. मी तुला आत्ता छान तयार करून मेजवानीला पाठवते.” तिने चुटकी वाजवली आणि जादूने सिंड्रेलाचा पोशाखाला अतिशय सुंदर झग्यात बदलुन टाकले, तिला हिऱ्यांचे दागिने आणि चमचमणाऱ्या चपला दिल्या. पुन्हा चुटकी वाजवुन तिची केशभूषासुद्धा बदलुन टाकली. 

सिंड्रेला अजुनच सुंदर दिसायला लागली. तिला या जादूवर विश्वास बसत नव्हता. पण तिला लगेच प्रश्न पडला. “माझ्या आईने मला सगळी कामे करायला सांगितली आहेत. ती कामे झाली नाहीत आणि तिला मी घरात दिसले नाही तर ती खुप चिडेल.”

परी हसली. तिने पुन्हा चुटकी वाजवली आणि सिंड्रेलाची सगळी कामे झाली. परी तिला म्हणाली “तुझी कामे पण झाली आणि आईची काळजी करू नकोस. ती आता झोपी गेली आहे आणि उद्या सकाळीच उठेल. तु मेजवानीला जाऊन आल्याचं तिला कळणार पण नाही.”

सिंड्रेलाला जरा हायसं वाटलं. पण ती म्हणाली “आता तर मेजवानी सुरुसुद्धा झाली असेल. इथेच किती उशीर झालाय. मी वेळेत पोहचु शकणार नाही.”

परीने त्यावरही मार्ग काढला. तिने आपल्या जादूने समोरच्या भोपळ्यापासुन एक मोट्ठी बग्गी बनवली. तिथेच पळणाऱ्या दोन उंदरांवर जादु करून घोडे बनवले. आणि बग्गी हाकायला एका उंदराला गाडीवान बनवले. 

सिंड्रेलाने अतिशय आनंदाने परीचे आभार मानले. परीने प्रेमाने तिला जवळ घेतले आणि मेजवानीचा आनंद घ्यायला सांगितले आणि सोबतच एक इशाराही दिला. 

“माझी या वस्तूंवरची जादु मध्यरात्री बारा वाजता संपेल आणि पुन्हा सगळ्या वस्तू आणि प्राणी पहिल्यासारखे होतील. त्यामुळे तु खबरदारी घे आणि मध्यरात्री आधी मेजवानीतून परत घरी ये.” 

सिंड्रेलाने होकार दिला आणि ती बग्गीत बसुन मेजवानीला गेली. ती तिथे पोहोचल्यावर तिची आलिशान बग्गी, तिचे कपडे आणि दागिने पाहुन सर्वांना ती एक राजकुमारीच वाटली. सर्वांचे लक्ष तिच्याकडेच होते. राजकुमारानेही तिला पाहिले. तिला आपल्यासोबत नृत्य करायला बोलावले. 

सिंड्रेलाला राजकुमाराने आपल्याला बोलावल्यामुळे खुप छान वाटले. तिने आनंदाने हसत त्याचे आमंत्रण स्वीकारले आणि त्याच्यासोबत छान नृत्य केले. दोघांनी सोबत जेवण केले आणि बऱ्याच वेळ गप्पा मारल्या. तिचे घड्याळाकडे लक्ष होतेच. तिने मध्यरात्र जवळ येताच आपल्याला उशीर होईल असे सांगून राजकुमाराच्या निरोप घेतला आणि पटकन आपल्या बग्गीत बसून घरी आली. 

तिच्या बहिणींनीही तिला असे कधी न बघितल्यामुळे मेजवानीतली ती सुंदर मुलगी म्हणजे आपली सिंड्रेलाच हे लक्षात आले नाही. त्या दुसऱ्या दिवशी आपल्या आईला त्या मुलीविषयी रंगवुन सांगत होत्या, कि कसं ती मुलगी आल्यावर राजकुमाराने इतर कोणाकडेही लक्ष दिले नाही, तो कसा फक्त तिच्यासोबतच बोलत बसला होता. राजकुमाराने आपल्या मुलींकडे लक्ष दिले नाही म्हणून त्यांची आई जरा हिरमुसली. 

त्यांच्या गप्पा ऐकत ऐकत सिंड्रेला आपली रोजची कामे करत होती आणि राजकुमाराचा विचार करत होती. आतापर्यंत तिच्याशी कोणी इतकं चांगलं वागलं नव्हतं. त्यामुळे राजकुमार तिला खुप आवडला होता. 

तिकडे राजकुमारालाही ती खुप आवडली होती. तो तिचाच विचार करत होता. तिला पुन्हा भेटता यावं म्हणुन पुन्हा राजकुमाराने तशीच मेजवानी ठेवली आणि सर्व मुलींना बोलावले. 

त्या परीने सिंड्रेलाची पण राजकुमाराला भेटण्याची इच्छा आहे हे ओळखुन पुन्हा तिची आपल्या जादूने मदत केली आणि मेजवानीला पाठवले, आणि मध्यरात्री आधी परत येण्याचे सांगितले. 

राजकुमार आणि सिंड्रेला एकमेकांना भेटुन खुप खुश झाले. खूप आनंदाने त्यांनी नृत्य, जेवण, गप्पा यात वेळ घालवला. आज राजकुमाराशी गप्पा मारण्यात हरवुन गेल्यामुळे सिंड्रेलाचे वेळेकडे लक्षच नव्हते. घड्याळाचे ठोके सुरु झाले तेव्हा सिंड्रेलाला एकदम परीचा इशारा आठवला आणि ती तिथुन पळाली. 

राजकुमाराला काय चाललंय हे कळले नाही. तिला पळताना पाहून तो तिच्यामागे धावला. पण तोपर्यंत ती राजमहालाबाहेर पडली होती. तिचे कपडे पूर्ववत झाल्यामुळे सेवकांना एक सध्या वेशातली मुलगी बाहेर जाताना दिसली, पण राजकुमारासोबत असलेली मुलगी त्यांनी बाहेर जाताना पाहिलीच नव्हती. 

ती कुठे गेली हे कोणालाही कळले नाही. राजकुमाराला तिने असे का केले असावे हा विचार करून दुःख झाले. पण त्याला कोपऱ्यात तिची एक चमकदार चप्पल पडलेली दिसली. त्याने त्या चपलेचा वापर करून तिला शोधायचं आणि तिच्याशी लग्न करायचं असं ठरवलं. 

दुसऱ्या दिवशी त्याने सैनिकांना ती चप्पल देऊन शहरातल्या सगळ्या मुलींकडे जाऊन त्यांना ती चप्पल पायात बरोबर बसते का हे बघायला सांगितले. जिच्या पायात ती चप्पल बसेल आणि जिच्याकडे जोडीची दुसरी चप्पल असेल तीच आपल्याला आवडलेली मुलगी असणार असा राजकुमाराचा विचार होता. 

सैनिक सर्व शहरात फिरत फिरत सिंड्रेलाच्या घरी आले. त्यांनी आपले येण्याचे कारण सांगितले. सिंड्रेलाच्या दोन्ही बहिणींनी ती चप्पल घालुन पाहिली पण त्यांना ती घालता आली नाही. त्यांनी सिंड्रेलाला काम करताना बघितले आणि तिलाही चप्पल घालुन बघायला सांगितले. 

तिच्या बहिणींनी विरोध केला. “हि तर मेजवानीला आली पण नव्हती. मग हिची चप्पल कशी तिकडे पडेल?”

पण राजकुमाराच्या सर्वच तरुण मुलींना चप्पल घालुन बघण्याचा आदेश असल्यामुळे सैनिकांनी सिंड्रेलाला ती चप्पल दिली. तिला ती बरोबर आली आणि सर्वांना आश्चर्य वाटले. तिने आपल्याकडे असलेली दुसरी छप्प्पल दाखवली. 

राजकुमारापर्यंत हि खबर गेली आणि तो तिला भेटायला आला. तिने सर्वांना आपली हकीकत सांगितली. राजकुमाराने तिला लग्नाची मागणी घातली आणि तिने आनंदाने होकार दिला. 

आता सिंड्रेला राजकुमाराशी लग्न करणार आणि उद्या ती राणी होणार हे समजल्यावर सिंड्रेलाची सावत्र आई आणि बहिणी खुप घाबरल्या. त्यांनी सिंड्रेलाची आतापर्यंत खुप त्रास दिल्याबद्दल क्षमा मागितली. सिंड्रेलाने मोठ्या मनाने त्यांना माफ केले. 

सिंड्रेला आणि राजकुमाराचे धुमधडाक्यात लग्न झाले, आणि त्यांनी एकमेकांसोबत आनंदाने आयुष्य घालवले.